ေရွးအခါက ေက်းရြာတစ္ရြာတြင္လူတစ္ေယာက္ရွိေလသည္။ ၄င္းသည္ ေနာင္သံသရာ ဘ၀တြင္ ေအးခ်မ္း စြာျဖစ္လိုခ်င္၏။ ထို႔ျပင္အျမင့္ျမတ္ဆံုးျဖစ္ရ၍လူတကာ၏အပူေဇာ္ကိုခံထိုက္လို၏။ထိုဆႏၵအတိုင္းျဖစ္ေျမာက္ ေစရန္ မျပတ္စိတ္ကူးႀကံဆလ်က္ ရွိလာခ့ဲေလသည္။ မိမိ၏ဆႏၵႏွင့္အႀကံအစည္မ်ား ကို လည္း အခါ အား ေလ်ာ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ေလရွိေပသည္။ လူစုလူေ၀းမ်ားတြင္ အရိပ္အျမြတ္ခ် ၍ ေျပာဆို ခ့ဲေလ ၏။
တစ္ေန႔သ၌၄င္း၏ ခယ္မႏွင့္ အေဖာ္မ်ားသည္ ညေနေရာက္၍ထမင္းစားခ့ဲၾကေလ၏။ထမင္းစားအၿပီးတြင္ စကား၀ိုင္းဖြဲ႔လ်က္ ေရာက္တတ္ရာရာကို ေျပာဆိုခ့ဲၾကေလသည္။ ထိုစကား၀ိုင္းသုိ႔ထိုလူလည္း ၀င္ေရာက္၍ စကားစပ္လ်က္ေျပာဆိုေလသည္။ ၄င္းေျပာဆိုခ်က္မွာ အခြင့္သာခိုက္ မိမိစိတ္ကူးႀကံစည္ခ်က္ကိုေဖာ္ ထုတ္ ျခင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။
ထိုစကား၀ိုင္း၌ သူ၏စကားကိုၾကားသိၾကရသူမ်ားက ျပန္လည္ေဆြးေႏြးၾကေလသည္။ ထိုသို႔ေတာင့္ တျခင္း ျဖင့္ မည္သို႔ျပည့္စံုအ့ံနည္း ဟုေမးျမန္းခ့ဲၾကေလသည္။
ထိုအခါ ၄င္းက ေျဖရွင္းသည္မွာ...
“ေလာကတြင္ ေတာင္ႀကိဳေတာင္ၾကား၌စမ္းေရမ်ား ထြက္ေသာေနရာရွိေပသည္။ ထိုေရကို လူတိုင္း၊ သတၱ ၀ါတိုင္းကေရေအး၊ေရခ်မ္းအျဖစ္သတ္မွတ္ထားၾကသည္။ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကၿပီး စိတ္ဓါတ္ကိုလည္း ဆဲြ ေဆာင္ ႏိူင္ေသာ သတၱိရွိသည္” ဆို၏။
၄င္းျပင္ ဆက္လက္၍ေျပာသည္ကား....
“ထိုေတာင္ၾကား၀ယ္၊ အလြန္ႀကီးမားေသာ ေက်ာက္ညိဳတံုးမ်ား ရွိတတ္ေလသည္။ယင္းမွာပို၍ ပနံရလ်က္ လူတို႔၏အသည္းစြဲလည္း ျဖစ္တတ္ေလသည္။ခိုင္ခံ့၍မာေက်ာေခ်ာ ညက္ႏူးည့ံေနေလသည္။ ေက်ာက္ ဆစ္ ဆရာတို႔ အႀကိဳက္ႏွစ္သက္စရာျဖစ္သည္။ အျမင့္ျမတ္ဆံုးေသာ ဘုရားဆင္းတုကို ထုလုပ္ေလ့ရွိၾက သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာက္ညိဳတံုးဆိုလွ်င္ ဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္၍ လြန္စြာျမင့္ျမတ္သြားသည္။ လူ နတ္ျဗဟၼာတို႔ ရွိခိုးေကာ္ေရာ္ပူေဇာ္ျခင္းကိုပါ ခံထိုက္သည္” ဟုဆိုေလသည္။
ထိုေနာက္“ငါသည္လည္း၊ထိုသို႔ျမင့္ျမတ္၍ ပူေဇာ္ထိုက္ျခင္းကိုေတာင့္တလ်က္ ရွိသည္။ ရည္မွန္းခ်က္ အ တိုင္း ျဖစ္ရာဘ၀၊ ျဖစ္ရာဌာနတြင္ ေတာင္ႀကိဳေတာင္ၾကား စမ္းေရေပါမ်ားေသာ အရပ္၌ ေက်ာက္ ညိဳတံုး တဇာစ္ျဖစ္ရလို၏” ဟုေတာင့္တလ်က္ရွိေနေၾကာင္း ဖြင့္ဟေျပာျပခ့ဲေလ၏။
၄င္း၏စကားဆံုးလွ်င္ ခယ္မက မဆုိင္းမတြစကားေငါ့၍ ေျပာေလ၏။
“ခဲအိုသာ ယင္းသို႔ဆုေတာင္းေနမည္ဆိုက ကၽြန္မလည္းတန္ျပန္ေသာအားျဖင့္ ေတာင္းဆုျပဳလိုပါ၏” ဟုျပန္ ေျပာေလ၏။
ထိုေနာက္“ျဖစ္ေလရာရာ ဘ၀၀ယ္ ခဲအိုဆုေတာင္းထားေသာ ထိုေက်ာက္ညိဳတံုး ကို ေတြ႔ရပါလို၏။ ဘုရားမထုလုပ္မီကာလအတြင္း သနပ္ခါးေသြားေက်ာက္ပ်ဥ္ ျပဳရပါလို၏” ဟုခယ္မက ရယ္သြမ္းေသြး ကာ ေျပာေလ၏။(တခ်ဳိ႕ကနံ႔သာရည္ေသြးေက်ာက္ပ်ဥ္ျပဳ၍ ဘုရားသပၸါယ္ရပါလို၏ဟူသည္)
ထိုအခါ ခဲအိုသည္ ေဒါသႀကီးစြာျဖစ္ခ့ဲေလသည္။ “နင္ ငါ့ကိုႏိူင္လိုမင္းထက္ ျပက္ရယ္ျပဳသည္။ ဘုရားကို အားမနာမေလးစားရာေရာက္သည္” ဟုအျပစ္ေျပာ၍ ခိုက္ရန္ေတြ႔ခ့ဲၾကရေလ၏။ ထိုေနာက္ ရပ္ရြာလူႀကီး မ်ားထံတိုင္ၾကားခ့ဲရေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ လူႀကီးမ်ားက ဖ်န္ေျဖကာ ခယ္မအားေလ်ာ္ေၾကးဒဏ္ေပးေစဟု ေၾက ေအးႏွစ္သိမ့္ခ့ဲရေလသတည္း။
အရွင္စကိၠႏၵ (ရခိုင္တံခြန္ပံုျပင္မ်ား)
No comments:
Post a Comment